Beyoğlu İstanbul’da en sevdiğimiz yer.
Öğleden hemen sonra metronun çıkışında buluştuk.
Ona nasıl sarıldım, yine çok özlemişim.
El ele tutuşarak caddeden karşıya geçtik.
Hiçbir programımız yok sadece beraberiz ya o bize yeter.
Meydandan İstiklal Caddesi’ne girdik. Bugün şanslıyız.
Kış güneşi sarı ışıklarıyla ısıtıyor bizi, nefis bir gün.
Fransız Elçiliği’nin önünde iki çirkin adam, korsan kıyafetleriyle turistlere poz veriyorlar.
Birbirimize gülüşüp, çocuklar gibi zıplayarak yürüyoruz konuşmadan.
Tramvay yanımızdan geçiyor, ben komiklik yapıp binmeye çalışıyorum.
İnsan sebepsiz mi mutlu oluyor, yoksa bu küçük anlar sürprizin bir parçası mı?
Dükkanlara bakıyoruz, bir şey almak için değil, el ele beraber yürümenin hazzı tüm vücudumuza yayılmış.
Alışveriş yapmak aklımıza bile gelmiyor.Vitrinlerde birbirimizden başka bir şey yok ki.
Bir düğün alayında bizi seyreden insanların arasından sarı göğe bakarak kıpır kıpır ilerliyoruz.
Bugün siyah kot pantolonunu giymiş. Üstü metal baskılı kısa krem botları ayağında, üstünde v yaka siyah t-shirt, göğüsleri sanki beni çağırıyor.
Ona ilk defa hediye olarak aldığım, bizi hiç ayırmayacak iç içe geçmiş iki yüzük kolye boynunda, göğüs çatalının hemen üstünde sallanıyor.
Siyah montu üzerinde. Uzun saçlarını bırakmış kendi haline, toka takmamış.
Bu kız ne güzel bişey…
O da ne! İnci’nin önünde mahşer yerini andıran bir kalabalık.
Bir yandan bağırıp çağıran, ne dediği anlaşılmayan protestocular, öte yandan yoldan geçenlere profiterol dağıtan birkaç garson kıyafetli genç.
Şapşallığımızın üstümüzde olduğunu görünce, içlerinden biri;
“Bunlar pastanenin son servisi “diyor.
Çikolata, aşkın ayak izleri…
Sokağın köşesindeki yerden yükselen telefon kutusunun üstüne oturuyorum.
O sabırsızlıkla mamasını bekleyen bebeğim, kucağımda tabi.
Her kaşığı yaramaz bir çocuk gibi kapmak istiyor. Bana yedirmemeye niyetli.
Burnuna çikolata sürüyorum, o yanağıma.
Tabağı kenara bırakıp ona sımsıkı sarılıyorum.
Dudaklarımız birleştiğinde kalbinin çarpıntısı benimkine eşlik ediyor.
Ayakların yerden kesilmesi durumu.
Seks ve arzu olmadan aşk çikolatasız bir profiterol gibi.
Nefes almadan ne kadar öpüştüğümüzü hatırlamıyorum.
Hatırladığım bedenlerimizin birbirimiz için tasarlandığı.
O ne kadar rahat oturabiliyor kucağımda, dudaklarımız başkasınınkine uymayacak gibi yaratılmış.
Biz bir elmanın iki yarısı gibi değiliz, ben sadece onun kapısını açabilen yegane anahtarıyım.
Rüyadan uyanmadan kalabalığı yarıp, karşıya kitapçıya dalıyoruz.
Bayılıyorum buraya.Saatlerce dolaşabilirim içeride.
Birlikte girişteki yeni çıkan kitapları karıştırıyoruz, sonra tabii ki şiirleri.
Sanki aşkımızı bizden önce yazmışlar şimdi oynamak için onları okumamız gerekiyor.
˂Benden sonra mutluluk˃  elimizde, Özdemir Asaf’ın, bakışıyoruz.
Senden sonra mutluluk olur mu?
Gözlerimiz birbirinden ayrılamıyor, ne çok hasret kalmışlar.
Sanki yıllardır bugün beklenmiş, görev tamamlanmış keyfine varıyorlar.
Avuçlarının içini öpüyorum son bir kez daha, sıcacık terlemiş o soğukta…
Balık Pazarı’nın içinden meyhaneme doğru ilerliyorum. Erol kapıda.
“Abi hoş geldin kitapları yüklenmişsin, yalnız mısın yine?”
Daha ağzımı açmadan 20’lik rakı, bir parça peynir ve kavun siparişini mutfağa bağırıyor.
İnsan güzelleştikçe daha mı çok özlüyor.
《Bakarken kış güneşinin ısıtan sarılığına,
Bir çift kestane gözle karşılaştım》
Aşkım diyordu bana, şimdi göğsümün nasıl sıkıştığını, kalbimin kurulmuş yaydan nasıl fırlamaya hazır olduğunu bilseydi.
Şişe bitiverdi, Erol o sırada sade kahvemi söylemiş bile.
Tanıdık yerleri bu yüzden seviyorum, sohbetin dışında ne yiyelim derdin olmuyor.
Atkımı sarıp yürümeye başladım.
Soğuk hava iyi geldi. Geçen taksiyi durdurdum.
Sezen’den 《ben sende tutuklu kaldım》çalıyor. Çok severim.
Kanatlarım beni yere indirdi.
Bir gün daha sensiz geçti…